غزل خطائر قدس
بگذار تا بنالم از درد بی دوایم بیگانه ای چه دانی من دانم و خدایم
از دست دیده و دل کارم شده است مشکل آن میکشد به صحرا این سوی انزوایم
باطفل ابجدی از سرّالقدر چه گویی بربی بصر چه خوانی اسرار اولیایم
یارب بذات پاکت شب را نگیر از من من باشم و سحرها ذکر خدا خدایم
آنچه که دوست خواهد اندر نظام نیکوست گیرم که مستجابست ای دوستان دعایم
از قبض و بسط اسما هر لحظه جلوه هایی است بی عدّ و بی نهایت از یار بی قرایم
صنّاع و صنع هستی از لطف چیره دستی بخشوده است بخشد جام جهان نمایم
تا از خطائر قدس آید نسائم انس هل من مزید آید از قلب با صفایم
غیب الغیوب دارد هر لحظه شأن بیحد گوید که نیست جز من بگذر ز ماسوایم
جوش و خروش اعیان در جنب و جوش اکوان از اقتضای اسماست اسمایت ز اقتضایم
نجمی که بد سهایی امروز شد ضیایی از فیض کبریایی والشمس و ضحایم
دیوان حضرت علامه حسن زاده آملی – غزل خطائر قدس
بسم الله خیر الاسماء